بچه که بودم مدام دستم را از دستان نگرانی که مراقبم بود رها میکردم و آرزویم بود که یک بار هم شده تنها از خیابان زندگی رد شوم حالا که دیگر نمی شود .

بچه بود و فقط می شود عاشق بود از سر بچگی.هرچه وسط خیابان زندگی سر به هوا می دوم هیچ کس حاضر نمی شود دستم را بگیرد و برای لحظه ای حتی مراقبم باشد.

((نیاز عاشقان معشوق را بر ناز می دارد

                                                          تو سر تا پا وفا بودی ترا من بی وفا کردم ))

                                                                                                                                    مریم

امشب کسی که خودش هم عین نامش غمگین بود از عشق سرخ به من آموخت که گاهی انسان می گرید بدون آنکه چشمانش خیس شود و تنها علامت گریه.تر شدن چشم نیست و من اندکی بعد از خودم دلتنگ شدم که کسانی که بی چشم خیس گریه می کنند ابری ترند.سبک هم نمی شوند.دل و دستشان هم می لرزد.اشک هم که نمی ریزد پس خیالشان ناراحت ترست.

برای او دعا می کنم که مثل خودش باشد نه اسمش.

جوری نیست که برایش نامه بنویسم .این چند خط را هم محض شگفتی ام نوشتم از این مبتلا شدن.برایش تنها دعا می کنم .عزیز است.چون سرخ است عین حقیقت و مثل مقدساتم.

                                                                                                                                      مریم